نلسون ماندلا می‌گوید: «سعی کن انتخاب‌هایت بازتابی از امیدهایت باشد، نه ترس‌هایت.» این جمله‌اش متر و معیار جدیدی برای تصمیم‌گیری به دستم داد. هر تصمیم مسیر جدیدی روبرویمان باز می‌کند و ماجراهای خاص خودش را دارد. کار دشواری هم هست. من خیلی وقت‌ها محتاطانه تصمیم گرفته‌ام، اندک وقت‌هایی هم شجاعانه. توی تصمیم‌های محتاطانه، نگرانی چندانی نداری، اوضاع معمولا طبق پیش‌بینی پیش می‌رود و به دردسری نمی‌افتی. اما پای تصمیم شجاعانه ماندن، استقامت روحی و جسمی می‌خواهد. کم می‌آوری، حتی به پشیمان شدن فکر می‌کنی، اما در نهایت، ادامه می‌دهی.

تا الآن، به صورت آگاهانه نمی‌دانستم که در پس انتخاب‌هایم،می‌تواند امید یا ترس وجود داشته باشد. فکر می‌کردم بهترین تصمیم‌ها را می‌گیرم. ولی الآن می‌بینم که برای من، بیشتر ترس بوده است؛ نکند اینجوری شود، نکند آنجوری نشود، اگر بد شد چه، اگر خراب شد چه، اگر نتوانستم چه و … و در نهایت یک تصمیم خوشکل و زهراپسند می‌گرفتم.

انتخاب‌هایم می‌توانند اینگونه باشد که بسیار خوب، می‌روم سراغش تا ببینم چه می‌شود، سعی‌ام را می‌کنم تا نتیجه بگیرم، انجامش می‌دهم شاید آنقدرها که فکر می‌کنم بد نباشد، انجامش می‌دهم تا دست‌کم، ترسم بریزد و …