امروز صبحم را با رویاپردازی شروع کردم. یعنی خودش اینگونه شروع شد. چند تا کار را با خودم گفتم که اینجوری کنم و اونجوری کنم تا اونجوری بشه که … یکهو دیدم آخرش به چه جای خوبی رسید. توی دلم نخودی خندیدم و بعدش درگیر کارهایی شدم و خیال‌پردازی‌ام از یادم برفت تا الان که دوباره یادش افتادم.

دیدم چقدر خوب است خیال‌پردازی بلد باشیم. خیال‌پردازی به معنای مثبتش منظورم است که توانایی پردازش چیزی را توی خیالت داشته باشی. چیزی را که در واقعیت وجود ندارد و نمی‌بینی.

خصوصا الان در این وضعیت خیلی قدرش را می‌دانم وقتی که مرغ خیالم پرهایش را می‌گشاید و عزم پرواز به سوی سرزمین خیال را می‌کنیم. کم‌کم اوج می‌گیریم و بالا و بالاتر می‌رویم. هوای آن بالا بالاها به سر و صورتم می‌خورد. ارتفاع را می‌بینم و حس می‌کنم. به فکرهایم هم هوای تازه‌ای می‌خورد و به جنب‌وجوش می‌افتند و توی دل‌شان نخودی می‌خندند. آن بالا بالاها کارها شدنی‌ترند؛ از روزمرگی‌ها فاصله می‌گیریم و کارهای بزرگتری را خیال می‌کنیم. یک دل سیر خیال‌پردازی می‌کنیم. خب حالا خیال‌پردازی‌دانی‌مان پر شد وقت برگشتن است.

نیاز داریم که از وضعیت فعلی‌مان با تمام دغدغه‌ها و مشکلاتش فاصله بگیریم و امکانپذیری‌های جدیدتری را ببینیم. حداقل برای اینکه بفهمیم فقط این شرایط نمی‌تواند باشد. چیزهای جدیدتر و بهتری هم هستند که فعلا در خیال‌مان گنجیده‌اند. می‌توانیم به عنوان نشانه‌هایی جدی بگیریم‌شان و در انجام‌شان مصمم‌تر شویم.