آلبرت انیشتین می‌گوید:
«دو شیوه برای زندگی کردن وجود دارد. یکی اینکه هیچ معجزه‌ای وجود ندارد و دیگری اینکه انگار همه چیز معجزه است.»
من فکر می‌کنم زندگی واقعی از آنجایی شروع می‌شود که واژهٔ «معجزه» را از زندگی‌مان حذف کنیم. اگر معجزه‌ای اتفاق افتاد که کلی شگفت‌زده می‌شویم. اگر هم اتفاق نیوفتاد، حداقل زمان و انرژی و توجه‌مان را صرف منتظر ماندنش نکرده‌ایم. این زمان و انرژی و توجه‌مان را می‌توانیم صرف کارهای مهم‌تر و نتیجه‌بخش کرده و بخشی از خواسته‌هایمان را عملی کنیم. خود معجزه بد نیست؛ منتظر آن ماندن بد است…