-چقدر بنویسم؟

+این سوسول بازیا چیه؟ مگه یه عالمه بستنی جلوت بذارن می‌پرسی چقدر بخورم؟ تا جایی که می‌تونی می‌خوری. طعم واقعی نوشتن رو هم وقتی متوجه می‌شی که تا جایی که تونسته باشی، نوشته باشی. آرش کمانگیر رو یادته؟ جونش رو گذاشت تو تیرکمونش و تا جایی که می‌تونست زه کمان رو کشید و جایی که تیر فرود اومد، شد مرز ایران و توران.

«تا جایی که می‌تونی…»، یه ذهنیته. ذهنیتی که اگه داشته باشیش، مثل یه تریلی، از روی خیلی از موانع رد میشی. می‌فهمی که توانت بی‌نهایت هست. قلم تو هم مثل یه تیرکمونه؛ هر چقدر که بنویسی، میشه مرز جهانت. هر چی هم بیشتر بنویسی، حد و مرزهات رو بیشتر گسترش میدی.