-با آدم‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم تا نیت‌های خوب‌مان را با یکدیگر به اشتراک بگذاریم و آنچه را که نداریم از یکدیگر دریافت کنیم. فکر می‌کنم حتی اگر یک رابطهٔ این چنینی هم داشته باشیم کافی است تا غنی‌مان کند برای کنار آمدن با دیگر روابط. دشوارترین‌اش هم آنجایی است که خودمان به تنهایی این کار را بکنیم.
-دسترسی‌مان به اینترنت مبارک‌ترین اتفاق دورانی است که در آن زندگی می‌کنیم. می‌توانیم با افراد بسیاری و افکارشان آشنا شویم، تحت تاثیر قرار بگیریم، به فکر فرو برویم و حد و مرزهای ذهنی‌مان را گسترش دهیم و استانداردهایمان را بالا ببریم.
-جهان‌های کوچک درونم
وقتی هوا ابری می‌شود
در هم آشفته و با هم برخورد می‌کنند
از برخورد آنها باران نه
شهاب سنگ‌ها متولد می‌شوند.
پی‌نوشت: نوشته‌هایی کاملا بی‌ربط به یکدیگر از میان روزانه‌نویسی‌هایم.