روباهِ خوش‌شانس
خوش باش
سیب‌زمینی
دیده‌شو
مثلِ ماه
منِ پیش از تو
و
مراقب جنگل‌ها و حیوانات باشیم.
عناوین بالا برخی از اسامی پراکسی‌هایی هستند که اخیرا از آنها استفاده کرده‌ام و در قطعی اخیر تلگرام بیشتر جلوی چشمم بودند. مورد آخر یعنی «مراقب حیوانات و جنگل‌ها باشیم» خیلی توجهم را به خودش جلب کرد. اینکه هنگام نامگذرای یادشان یا دغدغه‌شان بوده که پیام توجه به محیط زیست را بنویسند و چقدر پیام‌شان متمایز از دیگران است.
سه چهار سال پیش در دوره به یادماندنی‌ای به نام «چرا بیست تا سی سالگی مهم است؟» شرکت کرده بودم و مدرس دوره، آقای محمد نجفی بودند. در کنار تمام مباحثی مفیدی که مطرح کردند، به این نکته اشاره کردند که وقتی ایمیلی می‌فرستید یک پیام کوچک اختصاصی ثابت نیز داشته باشید که در انتهایش بنویسید. خودش یکی از ایمیل‌هایش را نشان داد که در انتهایش پیامی را درباره توجه و حفظ محیط زیست نوشته بود و با روح فرستادن پیام الکترونیک و استفاده نکردن از کاغذ مرتبط بود. از ما هم خواستند که پیام ثابتی داشته باشیم و مثل مهری در پایان رد پای آنلایمان بزنیم. این توصیه‌شان را فراموش کرده بودم تا امروز که نام پراکسی نظرم را جلب کرد و یادش افتادم.
این کار چقدر می‌تواند تاثیرگذار باشد. مثلا پیامی به این مهم بودن برای یک پراکسی ساده آن را از دیگران متمایز می‌کند. نه اینکه برای جلب توجه به دنبال پیام‌های کلیشه‌ای و اغراق شده باشیم فقط چیزی باشد که از دل برآید و همواره استفاده‌اش کنیم و به طور غیرمستقیم خبر از دغدغه‌مند بودن‌مان را بدهد. آخر سیب زمینی و روباهِ خوش‌شانس چه پیامی به آدم منتقل می‌کنند؟ تازه اینکه یهویی و بدون هیچگونه اعلام و تبلیغی پیامی را کشف کنیم خودش حسِ «یافتم! یافتم!» خاصی به آدم می‌دهد.
شما دوست دارید چه رد پای آنلاینی بر جا بگذارید؟
” گوش کنیم.”
البته تا جایی که منظورِ متن و فهمیدم ( :
چه پیام قشنگی الهام.
فکر کنم اگر با کمی هنر و خلاقیت بیانش کنی به یادماندنی‌تر بشه. مثلا این به ذهنم می‌رسه:
«بگذار خوب گوش کردن هنر تو باشد»
بقیه‌ش رو تو بگو؟
یا با توجه به توجهت به نقاشی و عکس و نوشتن، پیام «خوب دیدن هنر من است» بنظرم برازنده توست.