این کارتون را در پیج نیویورکر مگ دیدم. پایینش نوشته بود: روزی همه اینها مالِ تو خواهد بود. در نگاه اول و دوم و سوم و چهارم چیزی از کارتون و مفهومش نفهمیدم. سراغ کامنت‌هایش رفتم تا بلکه چیزی دستگیرم شود. آن چه را که در ادامه می‌نویسم، برداشت من از کامنت‌ها است.
سطل زباله‌ی شعله‌ور، میراث ما برای افراد بعد از خودمان است. همانطور که از اسمش مشخص است یک سطل زباله است و تویش چیز ارزشمندی نیست. تازه، شعله‌ور هم است و می‌تواند به جاهای دیگر نیز کشیده شود. میراثی که فقط زحمت دورانداختن و نابود کردنش برای دیگران می‌ماند.
چه رئیس‌جمهور یا حاکمی باشیم، که دولتی را با گندکاری‌هایمان تحویل دولت و نسل‌های بعدی بدهیم و کشوری را از مسیر توسعه‌اش منحرف کرده و عقب بیندازیم، چه رفتار بدی با طبیعت داشته باشیم و یک طبیعت خراب تحویل نسل‌های بعدی بدهیم، چه پدر و مادری باشیم که نامسئولانه فرزندان بیشتر و بیشتری از خودمان برای دنیا به جا بگذاریم و یا رفتارهای غلط یا آسیب‌‌هایی را برای فرزندان‌مان باقی بگذاریم، همه‌شان میراث‌هایی از این دست هستند.
سطل زباله‌ی شعله‌ور، رفتارهای نامسئولانه و غیراصولی‌ای است که تبعاتش بیشتر متوجه افراد، دوره یا نسل(های) بعدی می‌شود. مگر اینکه در شیوه آنها تغییری ایجاد کنیم.
پی‌نوشت یک: با تشکر از کامنت‌های خوب و قدرتمند.
پی‌نوشت دو: تصویر پایین یادداشت‌برداری من از کامنت‌ها است.
