امروز از اول صبح برق قطع بود و دستم از لپ‌تاپ و گوشی کوتاه. قرار بود جایی بروم زنگ زدم آنجا هم نشد و ماند برای فردا. حس کاری جز آهنگ گوش کردن را نداشتم. در سکوت و با خیالی آسوده از جهان(الکی مثلا) نشستم یک دل سیر آهنگ گوش کردم. به چنین سکوت و سکونی نیاز داشتم. دیگر متوجه زمان نبودم.

ناخودآگاه دفترچه و خودکار را برداشتم و شروع کردم به نوشتن آهنگی که در گوشم بود. دفترچه را ورق زدم و یاد چند یادداشت قدیمی افتادم. باید دفترچه دیگری را پیدا می‌کردم. داشتم می‌گشتم که نگاهم به کتاب شعر حافظ افتاد. خیلی وقت بود نخوانده بودمش. دفترچه را فراموش کرده و حافظ را برداشتم.

آهنگ و حس‌وحالش انگار روحم را لطیف و رقیق کرده بود. بیشتر پذیرای شعر بودم. همان اولین صفحه‌ای که باز کردم را چند بار خواندم تا باهاش همراه شوم. آهنگ شعر مرا گرفت و مزهٔ کلماتش ‌رفت زیر دندانم. شعر را هر چه بیشتر بخوانی حس عمیق‌تری را تجربه می‌کنی. می‌روی به لایه‌های زیرین وجودت که سکوت و تمرکز بیشتری آنجا هست. فکر می‌کنم وقتی می‌گویند کسی توی لاک خودش است، منظور از لاک، همینجا باشد. خوش جایی است. این هم شعری که امروز خواندم: