این اینترنت خانهٔ ماست. این روزها روی کولم می‌گذارم‌اش و هر جایی بخواهد می‌برم‌اش. اگر خیلی کارم گیر باشد و بخواهم برایش سنگ‌تمام بگذارم، حاضرم برایش سیب‌زمینی هم سرخ کنم تا با سس قرمز فلفلی بخورد. او هم قرار است به من کمک کند تا کارهایم را سریع‌تر انجام دهم. ولی بعضی وقت‌ها ناز می‌کند. خوب می‌داند چقدر بهش وابسته‌ایم، باز هم گاهی بی‌هوا قطع یا ضعیف می‌شود و من دستم از گوگلی که در آن سرچ می‌کنم، دراپ‌باکسی که در آن فایل‌های ترجمه‌شده را می‌گذارم و واتس‌اپی که کلاس‌های آنلاین‌مان در آن است، کوتاه می‌‌شود.

اینترنت عزیز؛ بگو نازت را به چند و از کجا بخرم تا افتخار همراهی به من بدهی؟