تلفظ یک اسم انگلیسی را برای نوشته‌ای می‌خواستم. معمولا تلفظ اسم‌ها را، چه صوتی یا نوشتاری، از گوگل پیدا می‌کنم. اما این بار هیچ تلفظی از آن پیدا نکردم با خودم گفتم عه! چرا این بشر توی گوگل نیست؟ موضوع بودن یا نبودن آن فرد در گوگل نبود. در نهایت به فرهنگ اسامی مراجعه کردم. اما نکته دیگری را متوجه شدم. اینکه افراد می‌توانند یا اصلا جهان به سمتی رفته که افراد نقش پررنگی در دنیای مجازی اعم از شبکه‌های اجتماعی و تار جهان‌گستر وب دارند.

منظورم صرفا زمان‌های آنلاین‌ بودن‌، لایک کردن، دانلود یا تماس‌های اینترنتی‌مان نیست بلکه اثر برجای مانده از ما در این عالم مجازی است؛ آنچه که وقتی در گوگل اسمی را سرچ کنیم یا آنچه که در شبکه‌های اجتماعی بلاخره از میان جستجوی چند آی‌دی که شبیه یک اسم و فامیلی است را پیدا می‌کنیم.

«یک روز آخرین کسی که تو را می‌شناخت خواهد مرد و خاطرة تو فراموش خواهد شد.» با این گفته اروین یالوم یاد چوب کبریت می‌افتم وقتی با جرقه‌ای روشن می‌شود، در اوج خودش سراسر نور می‌شود و رفته‌رفته خمیده و تمام می‌شود و فراموش می‌شود…

اما به لطف وب می‌شود فراموش نشد. می‌توانیم اسمی را در گوگل جستجو کنیم و خبرهایی درباره‌شان بدست آوریم خواه با نام اثرشان شناخته شوند یا وبسایت شخصی‌ یا شبکه‌های اجتماعی‌شان یا اینکه در نوشته‌های دیگران حضور داشته باشند. حتی اگر در قید حیات نباشند.

در این مورد حواس‌مان باشد یک تار موی گندیده وب را به صدتا شبکه اجتماعی ندهیم چون هر شبکه اجتماعی‌ای بلاخره یک روزی از تب‌وتاب می‌افتد، تازه همان تب‌وتابش هم به خاطر سرگرمی‌های زودگذر  و سطحی است. اما مطالب وب همیشگی خواهد بود و هر کسی سؤالی داشته باشد ابتدا از او می‌پرسد.

دشواری مکتوب کردن، انتشار آنها و ترس از خوانده نشدن‌شان را باید کنار گذاشت؛ آنها تصویر دقیق‌تری از ما ارائه می‌کنند. نوشته‌هایمان دیدگاه‌های عمیق‌مان نسبت به موضوعاتی که می‌نویسم را منعکس می‌کنند، دیدگاه‌هایمان یعنی خودمان و اینگونه ما یا بخشی از ما در نوشته‌هایمان جاری می‌شویم. 

اگر نکته‌ای از نوشته‌هایمان تاثیری روی کسی گذاشت یا حتی بودن اسم‌مان در گوگل فهم تلفظ آن را برای کسی آسان‌ کند، فراموش نمی‌شویم.