نویسندگان، ماهیگران تور به دستی هستند که با یک دست کارهایشان را انجام می‌دهند و با دست دیگر تورِ صید ایده‌هایشان را نگه‌داشته‌اند. گفتم من را چه به این حرفا، که با وصل شدن فیلترشکن لپ‌تاپم و آمدن علامتش در گوشه پایین صفحه، دیدم که من را خیلی هم به این حرفا. پیام فیلترشکن این بود که «کاوش در خارج از مرزهای خود!» وقتی داشتن این برنامه را می‌ساختند چقدر به این شعار توجه کرده‌اند، چقدر برایشان مهم بوده است. می‌تواند جزو جملات انگیزشی هم باشد. حالا نه برای باز کردن سایت، بماند که من برای وصل شدن به تلگرام روشنش می‌کنم و مدتی است چقدر خوشحالم که فیلتر Medium را برداشته‌اند، که برای زندگی‌مان نیز نیاز داریم که در خارج از مرزهایمان کاوش کنیم.

باورهایی که مدت‌هاست چون دور تا دور ذهن‌مان را گرفته‌اند و اجازه عبور و مرور دانسته‌ها و واقعیت‌های جدید به درون آن را نمی‌دهند. به همین توانمندی‌هایی که داریم راضی هستیم و دست به اقدام جدیدی نمی‌زنیم. علایق و خواسته‌های بیشتری را جستجو نمی‌کنیم. اصلا همین علایق‌مان را هم از حدی فراتر نمی‌بریم. شاید آن سویِ مرزهایی که برای خودمان، باورهایمان، توانمندی‌هایمان و … کشیده‌ایم، اتفاقاتی منتظر رخ دادن باشند که بیشتر خوشحال‌مان می‌کنند و بزرگترمان می‌کنند. مرزهایی که برای خودمان کشیده‌ایم را عقب‌تر ببریم شاید چیزهای ارزشمندتری بیابیم.

کتاب‌، فیلم‌ و موسیقی‌ ما را ورای تخیلات، واقعیت‌ها و احساسات‌مان می‌برند. مرزهایی را نشان‌مان می‌دهند و برمان می‌گردانند. مرزهای دیگری را با نوشتن کشف می‌کنیم. تا کجا می‌توانیم بنویسیم؟ تا کجا جرئت داریم برویم؟ به کدام مرزها نزدیک شویم و وسوسه شویم آن طرف‌ترش را ببینیم؟ نوشتن و شناختن حد و مرزهایی که برای خودمان تعریف کرده‌ایم و کمی فراتر از آن رفتن، شاید اولین قدم برای برداشتن آنها در واقعیت باشد.