گاهی باید دست از جستجوی بهترین‌ها در افراد بردارید و آنچه را که آنها در عوض نشان‌تان می‌دهند ببینید. «آرچ هادس»
عینک بهترین‌خواهی که همیشه بر چشمان‌مان هست. اما خوب است گاهی برش داریم و پذیرای خودِ واقعی آدم‌ها باشیم. آدم‌های واقعی در نظرم مثل غذاهای بدون رُبی هستند که فقط گوجه طبیعی در آن ریخته‌ایم. رنگ و روی دلفریب ندارند، ولی مزه‌شان از یاد آدم نمی‌رود. می‌دانی طبیعی‌اند و رنگ و مواد نگهدارنده ندارند. عطر و طعم‌شان هم متفاوت است.
آدم‌ها را فارغ از انتظارات خودمان ببینم. بگذاریم آنچه در چنته دارند را نشان‌مان بدهند. خودِ واقعی‌شان را زیر انتظارات‌مان از آنها له نکنیم.