تصمیم گرفته‌ام از این به بعد از جزئیاتی که درباره افراد می‌دانم در ارتباط‌هایم استفاده کنم. با خود نگویم که بیخیال. به جای اینکه از بی‌حرفی ده تا خمیازه بکشیم و بیست بار بپرسیم دیگه چه خبر؟ درباره تصمیمی بپرسیم که در آخرین دیدار بهش اشاره کرده بود. از اینکه بعدش می‌خواهد چه کند. از اینکه گل‌های گلدان شکسته‌اش چطورند. مهم‌تر از آن تصمیم و آن گل‌ها حرف‌هایی است که می‌زند. ما آدم‌ها حواس‌مان به خودمان نیست، آنقدری غرق مسائل هستیم که وقتی کسی اشاره به نکته‌ای کوچک درباره‌مان را دریغ نمی‌کند، بهمان حس «عه! حواسش بهم هست بودن» دست می‌دهد. ما خودمان را گاهی اوقات یادمان می‌رود، کمک کنیم خودمان را به یادآوریم.