مستندی درباره خانه سالمندان را در تلویزیون می‌دیدم . با پیرمردهایی گفتگو می‌کرد که سالها در آنجا بودند و داشتند تاثیر فاکتورهای روانشناسی مانند گفتگو، برقراری ارتباط و غیره را روی بهبود حال‌شان بررسی می‌کردند. از یکی‌شان پرسید در این چند سالی که در اینجایی با کسی دوست شده‌ای؟ با کسی درد و دل کرده‌ای؟ جوابش عجیب بود، گفت نه، چرا باید دوست شوم؟ درد و دل کردن من با کسی مگر مشکل مرا حل می‌کند؟ از دیگری پرسید تا حالا درباره رویاهایت با کسی صحبت کرده‌ای؟ گفت نه، مگر فلانی می‌تواند رویاهایم را برآورده کند که با او درباره‌اش صحبت کنم؟

فکر کردم دارند شوخی می‌کنند ولی جدی می‌گفتند. کار داشتم و نتوانستم تا آخرش را ببینم اما ذهنم را به خودش مشغول کرد. البته من به جای آنها نیستم و نمی‌توانم شرایط و وضعیت آنها را به طور کامل درک کنم و به سادگی بگویم معلوم است که باید با هم دوست شوند و از آرزوهایشان با هم بگویند. اما سؤالی به شکلی کلی‌تر در ذهنم آمد. اینکه چرا بعضی‌ها و چه بسا جوان‌ترها هم اینگونه فکر می‌کنند؟ صحبت کردن و در میان گذاشتن هدف یا آرزویی فقط باید به شرط برآورده شدن انجام شود؟ اینگونه خودمان را از داشتن گفتگوهایی لذت‌بخش محروم نمی‌کنیم؟

من هنوز به معجزه صحبت کردن ایمان دارم. آن صحبت‌ها و رویاهایی که افراد با یکدیگر درمیان می‌گذارند، برآمده از عمق روح‌ و جان‌شان است و چه چیزی ارزشمندتر از گوش سپردن به این نوا؟ چه چیزی ارزشمندتر از اینگونه صحبت‌ها و حتی دغدغه‌ها و نگرانی‌هایی است که با دیگری در میان بگذاریم؟ یک دوست بودن مگر موهبتی بیش از این است که سهمی از عمیق‌ترین خوشحالی‌ها و نگرانی‌های یکدیگر داشته باشیم؟

درست است که ممکن است اولویت‌ها ما و دوستان‌مان با هم عوض شده باشد و دیگر نتوانیم از رویاهایمان صحبت کنیم اما رویا چیزی نیست که گفتنش محدود به یکی دو نفر باشد. تو صحبت کن به جای گله و شکایت از زمین و زمان، از آنچه دوست داری بگو بلاخره کسی پیدا می‌شود هم‌نظر با تو باشد و راهی را نشان داده یا خشتی بر خشت‌های تحقق رویایت بگذارد. با صحبت کردن از رویاهایمان است که هم‌رویاهایمان را می‌یابیم. اینها لزوما دوستان‌ قدیمی‌مان نیستند. اما می‌توانیم با آنها دوست شویم. رویاهایت تابو نیستند، از آنها سخن بگو، حداقل از آنها سخن بگو. سخن بگو، بنویس‌شان، ردپایی از آنها را اینترنت و شبکه‌های اجتماعی جستجو کن، به آنها ملحق شو و …

فعلا نظرم این است تا وقتی پیر شدم و نظرم عوض شد، می‌آیم و در زیر همین پست می‌نویسم.