از اوایل قرن بیستم میلادی وقتی می‌خواستند قدرت پرش ورزشکاران رشته پرش ارتفاع و پرش با نیزه را در مسابقات تعیین کنند، میله‌های پرش را به تدریج بالاتر می‌بردند تا ببینند کسی می‌تواند از روی آن بپرد یا نه. اصظلاح «Rise The Bar» هم ریشه در همین اتفاق دارد و به منظور بهتر شدن، تعیین اهداف بالاتر، بالا بردن کیفیت یا استاندارد یک کار و… استفاده می‌شود.

بنظرم خوب است سنگ محکی باشد که خودمان را با آن بسنجیم و ببینیم چه توانایی‌ها و پتانسیل‌ها که نداریم! بهتر آن بود که در یک شرایط نرمال میله‌های پرش از توانایی‌هایمان را هی بالاتر بیاورند و ما هی تلاش کنیم از رویش بپریم و رکورد بزنیم. به حداکثر پتانسیل‌مان برسیم. اما حالا چیز دیگری به نام شرایط است که هی میله را بالاتر برده و مجبور می‌کند که بلندتر پریده و رکورد جدیدی از امید، تلاش، انگیزه، آموخته‌ها و دستاوردها برجا بگذاریم. کم هم شرایط نداریم؛ اکنون در شرایط قرنطینه و این بیماری واگیردار هستیم قبل و بعدش هم فلان و بهمان شرایط را داشتیم و خواهیم داشت. موافق این شرایط نیستم اما این بلندتر پریدنش، اگر رمقی برایمان مانده باشد چیز خوبیست. بهش نیاز داریم. بعدش آدم‌های آبداده و با استانداردهای بالاتری خواهیم بود که برای اهداف والاتری تلاش می‌کنیم.