آورده‌اند که: «نشکن این مال توئه.» اگه گفتید منظورش چیست؟ آفرین. دل. منی که متن آهنگ‌ها یادم نمی‌ماند، نمی‌دانم چندبار این آهنگ را گوش کرده‌ام که این تکه‌اش ملکه ذهنم شده است. یک مضمونی از یک بیت شعر هم توی ذهنم است که آن هم دربارهٔ قلب و دل بود و می‌گفت اگر قلبم را بشکنی، آنجا خانهٔ خودت هم هست. حدیث هم داریم که «قلب حریم خداست.» خب حالا کم‌کم سرآستین‌هایتان را آماده کنید یک‌وقت اشک‌تان درآمد، وسط روضه پا نشوید بروید دنبال دستمال.

نمی‌دانم در روابط‌مان چقدر مراقب شکستن طرف مقابل‌مان هستیم. چقدر می‌توانیم با آدم‌ها به طور انسانی برخورد کنیم یا خود آدم‌ها چقدر ظرفیت و پذیرش مسائل مختلف را دارند تا نشکنند یا کمتر بشکنند یا با حداقل درد بشکنند. نمی‌شود هم که همه را راضی نگه داشت. ولی می‌شود رعایت انسان را کرد. برای یک کاری، چهار نفر، می‌توانند یک نفر را سرزنش کنند، ولی یک نفر هم پیدا می‌شود که بفهمد نباید او را سرزنش کرد و زاویه دیگری از موضوع را به او نشان می‌دهد. می‌توان نور به زندگی فردی تاباند و آیا جایی که نور هست، خدا نیست؟

هم‌زمان با بزرگ‌ شدن جسم‌ و احتمالا ذهن‌مان، درک‌مان از آدم‌ها نیز باید رشد یابد. برای درک آدم‌ها، ابتدا باید خودمان و پیچیدگی‌هایمان را درک کنیم. درک روانشناسی‌مان از پیچیدگی‌های انسان و نیازها و مسائل‌شان را بالا ببریم تا گشوده‌تر و با آغوشی باز با خودمان و آدم‌ها برخورد کنیم. ما توی قلب و ذهن همدیگر خانه داریم و این یک محل امن برایمان است. اگر می‌توانیم بمانیم که به نحو درستش بمانیم، اگر هم نمی‌توانیم، راه درستش را بیابیم. به تعداد افرادی که به طرز بدی قلب‌شان را می‌شکنیم، یک محل و پناهگاه امن در دنیا را از دست می‌دهیم. دیگر خود دانیم.