یک:

تازگی‌ها به اتفاق‌های کوچک و همزمان دقت می‌کنم. به کفشدوزکی که به میهمانی‌مان آمده است، به موضوعی که در کتاب یا پادکستی می‌خوانم یا می‌شنوم و به طور شانسی، اشاره‌ یا پاسخی به دغدغه ذهنی‌ام دارد، آشنایی با دوستی که بازخوردی تامل‌برانگیز به من می‌دهد، به نصف‌شب از خواب پریدن و متوجه ماه نورانی شدن. دوست دارم اینها را جدی بگیرم و بهشان بگویم نشانه. شاید اتفاقی باشند و از نظر شانس و احتمال، طبیعی به نظر بیایند ولی من دوست دارم توجه خاصی به آنها بکنم. دوست دارم اصلا. خوب می‌کنم. دوست دارم خیال کنم آنها آمده‌اند تا یک ستاره کم‌فروغ کوچک را در درونم روشن کنند. جهان درون‌مان گاهی خیلی سرد و تاریک می‌شود.

دو:

چند روز پیش، همین که پایم را توی حیاط گذاشتم دیدم حیاط را خرده‌های چوب برداشته. یاد لانه یاکریم‌ها و تقلایشان در به نوک گرفتن تکه‌های چوب برای ساختن آشیانه‌شان افتادم. گفتم طفلی‌ها! حتما باد لانه‌شان را خراب کرده است که مادرم گفت انگار یکی از همسایه‌ها، پوشال کولرشان را عوض کرده و پوشال قدیمی را در پشت‌بام جا گذاشته و حالا باد آنها را همه جا پخش کرده است. اول خوشحال شدم، بعدش باز هم خوشحال شدم که لانه یاکریم‌ها خراب نشده و در آخر، این همسایه است ما داریم؟ ولی من، همین نگرانی‌ها و خوشحالی‌های غیرمنتظره‌ام درباره حیوانات را بیشتر از ادعاهایم دوست دارم و بهشان امیدوارم.