نویسنده جی. بی. پریستلی، نوشتن را زایش‌های پی در پی و دشوار ذهنی می‌داند. فکر و ایده‌ای را در ذهنم‌مان پرورش می‌دهیم، از دانسته‌هایمان، خلاقیت و ابتکارمان تغذیه‌اش می‌کنیم و موعدش که رسید متولدش می‌کنیم تا حیاتش را در بستر دیگری ادامه دهد.
متولد کردن همیشه با درد و سختی همراه بود است اما شاید امید به بقا و تداوم است که آن را تحمل‌پذیر می‌کند. همچنین، توانایی باروری یک نشانه قدرت و سلامت جسمی و روحی موجودات محسوب می‌شده است. شاید بُعد دیگر نوشتن همین میل پنهان به بقا و اثبات توانمند بودن‌مان است. اینکه قابلیت و توانایی باروری، پروراندن و متولد کردن فکری را داریم و این آنقدر ارزشمند است که درد و رنجش را هم به جان می‌خریم. به قول الهام وقتی زیاد می‌نویسیم یک خسته خوشحال می‌شویم.